Zoals die sportschool. Ik dacht mijzelf te kennen. Dat ik de boel weer snel zou laten zoals het was. Dat de sportschool en ik elkaar al weer snel in de steek zouden laten. Dat ik al snel weer zou terugzakken in de vernietigende sjekkiesrook-modus.
Niets is minder waar . Drie keer in de week hang ik als een waanzinnige aan de gewichten. Onrustig kom ik de verplichte rustdag door. Om vervolgens weer door een dwingende onzichtbare hand naar de sportlocatie gemept te worden. Ik lijk wel ontketend.
Het is helemaal niet de bedoeling als 55 jarige één of ander adonis-lichaam te kweken. Ik heb een hekel aan dat soort bullebakken dus waarom zou ik er dan zelf één willen worden?Daar komt bij dat hoe groter mijn lichaam is hoe kleiner mijn piemeltje lijkt. Dus dat schiet allemaal niks op.
Maar wat dan wel?
Ik heb eens zitten graven en volgens mij komt het hier op neer: Het kanaliseren van agressie en het generen van levenskracht. Met name die levenskracht is een bijzonder doel. Met kracht in het leven staan. Met energie dus.
Getraind en wel om kunnen gaan met weerstanden en tegenslagen. Ik merk dus nu dat die levenskracht mij veel meer laat genieten van het leven en mij ook een veel sterkere gewaarwording geeft.
Het is net of je met een bijl, met een paar rake klappen, de gordiaanse knoop doorhakt waarmee je zeilboot aan de kade is vastgeknoopt. Zodat de geest van de wind in je zeilen weer vrij spel heeft en je kan blazen waar hij heen wil. Je weer dingen op je pad laat tegenkomen.
'Yoga', fluistert die geest me in. 'Je moet ook op Yoga'. Maar dat is toch zo’n theekransjesvrouwenaangelegenheidje?, sputter ik tegen. 'Doe het nou maar', fluistert De geest mij in. 'Wat kan jou dat nou schelen joh...'
'Jack White', fluistert de geest. Jack White? Wat moet ik daarmee? 'Je zoon vindt het ook leuk', fluistert de geest. 'Doe het daarom! Doe wat! Bestel die kaartjes! Ga met je zoon daarheen. Je zou het niet verwachten maar hij vindt het ook leuk. Doe het!' Ok Ok. Pfft.
Ja. Geestelijke stompzinnigheid. Dat levert het gehang aan die gewichten ook wel op. Maar moet alles dan altijd even diepzinnig zijn? Ik heb even helemaal geen zin meer in diepzinnigheid. Rammen met die handel!
Al is het maar als Ode aan mijn collega en Opleidings-maatje. Die geveld door de kanker nu sterven gaat. Die nog maar een paar dagen heeft. Die zijn leven trots heeft geleefd. Als een krijger. Vanmiddag ga ik bij hem langs. Het zal de laatste keer zijn.
H.H. (2012)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten